Ψήφισμα Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης

FEDERATION OF HELLENIC SOCIETIES OF GREATER NEW YORK, INC.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

STATHAKION CENTER 22-51 29TH St., Astoria, NY 11105
4 Φεβρουαρίου 2010



Με πρωτοβουλία του Διοικητικού Συμβουλίου και σε συνεργασία με την Επιτροπή Εθνικών Θεμάτων της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, πραγματοποιήθηκε σήμερα ημέρα Τρίτη της 26 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 8:00 μμ στο Σταθάκειο Κέντρο της Ομοσπονδίας ανοικτή πανομογενειακή συγκέντρωση με θέμα τις εθνικές επιπτώσεις του προτεινόμενου από την ελληνική κυβέρνηση νομοσχεδίου το οποίο προβλέπει τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Οι παρευρισκόμενοι άκουσαν και ανέλυσαν προσεκτικά τις απόψεις της ομιλήτριας κ. Αικατερίνης Λιβάνη, καθώς και τις παρεμβάσεις του συντονιστή της εκδήλωσης Δρα. Χαράλαμπου Β. Βασιλειάδη και αφού παρενέβησαν με ερωτήσεις, σχόλια και προτάσεις κατέληξαν στο εξής ψήφισμα.

ΨΗΦΙΣΜΑ

Οι συμμετέχοντες στην προαναφερόμενη ανοικτή πανομογενειακή συγκέντρωση, όλοι Έλληνες στη καταγωγή που ζούμε στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, άνθρωποι που νοιαζόμαστε για την πατρίδα μας αν και ζούμε μακριά της, άνθρωποι που υπηρετούμε την πατρίδα μας εθελοντικά και με ανιδιοτέλεια και που θυσιαζόμαστε για αυτή όταν κληθούμε, καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα και αιτήματα:

1. Σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία είναι απαραίτητο να υπάρχει ισορροπία -σε εύρος και συσχετισμούς-μεταξύ των δικαιωμάτων που παρέχει η πολιτεία (και πρέπει να απολαμβάνει κάθε πολίτης) αλλά και των υποχρεώσεων που του επιβάλλει. Σε αντίθετη περίπτωση, οι κοινωνίες οδηγούνται στα άκρα είτε της απολυταρχίας και της σκλαβιάς, είτε της αυθαιρεσίας και της αναρχίας.

2. Ζούμε στις ΗΠΑ, την πρώτη χώρα που θεμελιώθηκε πάνω στις δημοκρατικές αρχές και εμπνεύστηκε από τις μεγάλες αξίες της -αρχαίας αλλά και σύγχρονης- Ελλάδος, της πατρίδας μας, και νιώθουμε έντονη την ανάγκη να σεβόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη και να στηρίζουμε τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου.

3. Νιώθουμε, όσο λίγοι τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, νόμιμοι ή μη, μιας και όλοι είμαστε μετανάστες ή γόνοι μεταναστών στις ΗΠΑ και βιώσαμε παρόμοιες καταστάσεις.

4. Κρίνουμε απαραίτητο η ελληνική πολιτεία να προστατεύει όλους τους μετανάστες, ακόμη και τους παράνομους, και να εντάσσει στο δυναμικό της όσους από αυτούς αποτελούν ωφέλιμη και δημιουργική συνιστώσα της γενέτειράς μας, παρέχοντας τους το δικαίωμα της νόμιμης εργασίας με όλες τις αμφίδρομες δεσμεύσεις που απαιτεί κάτι τέτοιο.

5. Ωστόσο, είμαστε εναντίον της μαζικής και με συνοπτικές διαδικασίες χορήγησης της ελληνικής ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες νόμιμους και μη μετανάστες στη χώρα μας. Σας διαβεβαιώνουμε ότι θα ήμασταν εξίσου αντίθετοι και με μαζικές απελάσεις ή όποιες άλλες προθέσεις ή πράξεις που θα έπλητταν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ευημερία σε εθνική κλίμακα.

6. Κρίνουμε ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν μπορεί να αποτελεί απλά μια διαδικασία της κρατικής μηχανής και μάλιστα μιας μηχανής που δεν φημίζεται ιδιαίτερα για την αποτελεσματικότητα της, που συχνά «εμπνέεται» από κομματικές κατευθύνσεις και που «ταλαιπωρείται» από τακτικές εκλογικές αναμετρήσεις.

7. Είναι γνωστό ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν μπορεί να προκύψει απλά από την ψήφιση ενός σχετικού νόμου τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα μέλη της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας ψηφίζουν κατά βούληση ... των πολιτικών τους αρχηγών απαξιώνοντας έτσι οι ίδιοι τον σπουδαίο και διακριτό ρόλο που τους ανέθεσε το ελληνικό σύνταγμα με την ψήφο των Ελλήνων πολιτών.

8. Κρίνουμε ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν εμπίπτει στα πλαίσια της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιστεύουμε ότι ο έλεγχος, η καταγραφή και η έκδοση «πράσινης» κάρτας νομίμου παραμονής σε πρώτη φάση θα συνέβαλε αποτελεσματικά στη προστασία αυτών των ανθρώπων και στη συνέχεια, μέσα από μια μακροπρόθεσμη εθνική μεταναστευτική πολιτική, την ένταξη όσων πληρούν κάποιες ουσιαστικές προϋποθέσεις στην ελληνική πολιτεία.

9. Κρίνουμε ότι το ζήτημα της χορήγησης της ελληνικής ιθαγένειας και της κατάρτισης μεταναστευτικής πολιτικής θα πρέπει να αντιμετωπισθεί σαν εθνικό και να ζητηθεί μια ευρύτερη συναίνεση εντός και εκτός του κοινοβουλίου. Διαφαίνεται ότι η φιλοσοφία του προτεινόμενου νομοσχεδίου διίσταται (ίσως και να αντιτίθεται) κατά πολύ του κοινού λαϊκού αισθήματος με κίνδυνο τη δημιουργία ανατρεπτικών και ρατσιστικών δυναμικών αλλά και τάσεων διάσπασης και τριβής μέσα στην ελληνική κοινωνία.

10. Η σπουδή της ελληνικής κυβέρνησης να ψηφίσει το εν λόγω νομοσχέδιο με επείγουσα προτεραιότητα, καταμεσής μάλιστα μιας τεράστιας και πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης και χρηματοπιστωτικής απαξίωσης που διέρχεται, κατά γενική ομολογία, η πατρίδα μας, μας δημιουργεί εύλογα πολλά ερωτηματικά, ακόμη και υποψίες. Είναι αλήθεια τόσο επίκαιρο και επείγον τον εν λόγω ζήτημα; Ποιος θα είναι άραγε ο αντίκτυπος στην εθνική και θρησκευτική ταυτότητα και ομοιογένεια των Ελλήνων; Θα διακυβευτούν το εθνικό φρόνημα και η ορθόδοξη πίστη μας; Θα επιφέρει αλλοίωση του εκλογικού σώματος, προς όφελος ενός ή δύο συγκεκριμένων κομμάτων; Σε μια εποχή που οι θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες και η ανεργία καλπάζει, ποιος θα είναι ο αντίκτυπος στα ασφαλιστικά ταμεία και στα κρατικά ταμεία ανεργίας και επιδομάτων; Συμφωνούμε ότι «ο φόβος είναι κακός οδηγός», αλλά δεν φοβόμαστε. Το να επεξηγούμε τα πάντα κάτω από το πρίσμα της ξενοφοβίας είναι υπεκφυγή και όχι αντιμετώπιση. Ο Έλληνας δεν φοβήθηκε θεριά, τώρα θα φοβηθεί; Το να αναφερόμαστε σε ανθρώπους που «η ανέχεια και ο πόλεμος τους στέρησαν την πρώτη τους πατρίδα» αποτελεί απόπειρα παραπλάνησης του κόσμου, θίγοντας τις ευαίσθητες χορδές ανθρωπιάς του Έλληνα, προβάλλοντας μια περιορισμένη μα τραγική κατηγορία των μεταναστών και όχι μια ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη διάσταση του ζητήματος.

Δυστυχώς εκτιμούμε ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας θα επιδράσει αρνητικά, έως και καταλυτικά, με συνέπειες απρόβλεπτες και ίσως μη -αναστρέψιμες.

11. Τελειώνοντας αναρωτιόμαστε γιατί το ελληνικό κράτος, αν ήθελε πραγματικά να «τακτοποιήσει» εκκρεμότητες, δεν φρόντισε με την ίδια σπουδή να ικανοποιήσει το πάγιο αίτημα της ελληνικής διασποράς για χορήγηση δικαιώματος ψήφου στις χώρες που κατοικούν τα μέλη της; Στο κάτω-κάτω εμείς οι απόδημοι Έλληνες (απεξαρτημένοι από ρουσφέτια, πακέτα και επιδοτήσεις) θα ψηφίζουμε με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον και την προοπτική του ελληνικού έθνους. Έτσι δεν πρέπει;

12. Κρίνουμε ότι η λαθρομετανάστευση και το προτεινόμενο σχέδιο νόμου είναι ο Δούρειος Ίππος της άλωσης του Ελληνισμού.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο,

Δημήτριος Καλαμαράς Esq,
Πρόεδρος

Πέτρος Γαλάτουλας
Γενικός Γραμματέας

ΑΚΤΙΒΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΘΝΟΦΟΒΙΚΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ

No Platform

Είναι περίεργος, ορισμένες φορές, ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με τρομακτικές ομοιότητες και ουσιώδεις διαφορές. Σήμερα, αφού κλείσαμε την πρώτη δεκαετία της τρίτης μετά Χριστό χιλιετίας, ξαναζούμε μια περίοδο, που έχει αναρίθμητες φορές διαδραματιστεί. Σαν τη νιοστή επανάληψη ενός σαιξπηρικού δράματος. Με την «εκτελεστική εξουσία» στο ρόλο του διεφθαρμένου άρχοντα, τις διάφορες μη κυβερνητικές, αντιρατσιστικές και κάθε είδους αριστερόστροφες και διεθνιστικές οργανώσεις στο ρόλο του ζηλωτή ιεροεξεταστή, ενώ όσους ακόμα πιστεύουν σε έννοιες όπως το έθνος, η φυλή, η θρησκεία, στον άχαρο ρόλο των αιρετικών.
Έτσι ακριβώς μας αντιμετωπίζουν. Ως «αιρετικούς», στους οποίους δεν πρέπει να δίδεται ούτε ακόμη και αέρας για να αναπνέουν. Διάβαζα πρόσφατα, λίγο πριν οι τοίχοι των φυλακών Κορυδαλλού περιορίσουν την πρόσβασή μου στο διαδίκτυο, περί της πολιτικής «no platform» για την οποία πιέζει έντονα ολόκληρο το σύστημα, να υιοθετηθεί έναντι του βρετανικού κόμματος BNP. Τι σημαίνει «no platform»;
Είναι η ολοκληρωτική άρνηση του δικαιώματός του να υπάρχει δημόσια και αυτό περιλαμβάνει εμπάργκο, από τον τηλεοπτικό αέρα ως και τις κλειστές εκδηλώσεις του. Κανένα όριο δεν τίθεται ως προς τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη αυτού του στόχου. Απαγορεύσεις, απειλές και βία. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών.
Στην Ελλάδα, η κατάσταση δεν διαφέρει καθόλου. Κράτος και παρακράτος (της άκρας αριστεράς και του άβατου των Εξαρχείων) διαγωνίζονται στην καταπίεση των αιρετικών. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα καμένα βιβλιοπωλεία, τις «δημοκρατικές» απαγορεύσεις στα πανεπιστήμια, τις δολοφονικές επιθέσεις σε μικρά παιδιά; Όλα στο ίδιο πνεύμα με τη δική μου προφυλάκιση. Είναι σαφές. Στο μυαλό τους, οποιοσδήποτε δεν αποδέχεται το μονόδρομο της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και είναι διατεθειμένος να στηρίζει έμπρακτα τις ιδέες του, πρέπει να τεθεί στο περιθώριο, να καταστραφεί οικονομικά ή και να φυλακιστεί. Μας έχουν με την πλάτη στον τοίχο. Ο τοίχος όμως αυτός δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Μπορεί κάλλιστα να είναι η αφετηρία. Να μας δώσει το μέρος που θέλουμε, για να στηρίξουμε τα πόδια μας.
Έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα που δεν έχουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές. Μία ιστορία χιλιετηρίδων, από την οποία αντλούμε δύναμη. Και την – έστω ενδόμυχη – υποστήριξη του λαού μας που σθεναρά αντιτίθεται στην μετατροπή του σε «πληθυσμό». Οι δεσμοί – οι κοινωνικοί – τους οποίους προσπαθούν να σπάσουν, είναι δυνατοί. Υπ’ αυτήν την έννοια είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ό,τι θα μπορέσουν ποτέ να είναι οι «υπουργοί», οι «πρωθυπουργοί» με τους «πραίτορές» τους, που μπορούν να φυλακίζουν και να καταδικάζουν.
Αυτή είναι η ώρα για να εντείνουμε τις φωνές μας και να υποστηρίξουμε κάθε προσπάθεια που έχει ως σκοπό την αντίσταση στην Νέα Τάξη που οραματίζονται. Ας γίνουμε το ιστορικό απρόοπτο στους σχεδιασμούς τους. Και κάτι τέτοιο, μαθαίνοντας για τα ανακλαστικά που επεδείχθησαν στην δική μου περίπτωση, μου φαίνεται ολοένα και πιο πιθανό. Το ότι αρκετός κόσμος αντέδρασε στην μεθόδευση αυτή – με τον τρόπο που έγινε δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι άλλο παρά για μεθόδευση – είναι ελπιδοφόρο. Για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα – σε αυτήν την ένταση – ούτε εγώ αλλά ούτε και η «πολυκατοικία» ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από τα υπόγεια της οποίας εκπορεύονται οι διάφορες «αντί» οργανώσεις. Και όσο ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα, τόσο δυσάρεστη ήταν γι’ αυτούς.
Σιγά-σιγά, συνηθίζω και πάλι το στυλό και μαθαίνω να γράφω στα γόνατά μου ή στην «κουκέτα» που κοιμάμαι. Έτσι και οι κάτοικοι της «αριστερής πολυκατοικίας» θα πρέπει να συνηθίσουν στο ότι δεν είναι μόνοι τους στην χώρα μας.

Δημήτρης Παπαγεωργίου